De Eerste Wereldoorlog en de uitbuiting van arbeiders gedurende de Industriële Revoluties gingen vooraf aan de oprichting van de Internationale Arbeidsorganisatie. Arbeiders werkten lange uren in ongezonde omstandigheden en van hun loon konden ze niet eens leven, maar ook vrouwen (en zelfs kinderen) werkten er in zulke slechte omstandigheden. Daar bovenop kwamen nog eens werkongevallen en rampen. Protest bleef niet uit, en al in de 18de eeuw kwamen er vakbonden op (al waren stakingen aanvankelijk verboden en werden soms hardhandig aangepakt). Gedurende WOI verslechterden die arbeidsomstandigheden zelfs nog, wat ertoe heeft geleid dat in 1916 een internationaal vakbondscongres in Leeds (UK) opriep tot de oprichting van een internationale arbeidsorganisatie.

Na WOI werd de massieve ongelijkheid ondraaglijk en vroegen arbeiders een vredesovereenkomst met aandacht voor eerlijkere arbeidsomstandigheden. Die moesten gedragen worden door internationale arbeidswetgeving en rechten van vakbonden. Vervolgens besloot de Vredesconferentie een Arbeidscommissie op te richten met vertegenwoordigers van 9 landen, waaronder ook België. Deze commissie werkte tussen januari en april 1919 het statuut uit van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO). Daarin komen een aantal sleutelprincipes ter sprake zoals gelijk loon voor gelijk werk en vrijheid van vereniging.

Lees hier meer over het ontstaan van de Internationale Arbeidsorganisatie.